افلیا

با خود گفتم:
آه ای افلیای درمانده!
تا کی چنین توانی زیست؟
دیوانه و خموش

نیمی زقلبت
در آن چه هست
نیمیش به دست فردای گمشده

یک دم اگر
وسوسه خفتن به زیر آب
پر می کند دلم
نه از برای نبودن
که از بهر بودن است
من با سکوت خویش
پیکار می کنم.


مرداد 1363